Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Κυριακή, 20 Μαρτίου 2011


κ. Παπαρήγα, πάτα και λίγο στο (καπιταλιστικό)" έδαφος"!

Γράφει ο Βασίλης Νικολόπουλος
Αν η κ.Παπαρήγα ζούσε τον 19ο αιώνα και οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν το 8ωρο θα έλεγε: « ότι η συζήτηση για το 8ωρο είναι αποπροσανατολιστική γιατί το ζήτημα είναι το γκρέμισμα του καπιταλισμού και η οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας που απελευθερώνει στο διηνεκές τον ανθρώπινο χρόνο από τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης ».
Αν ζούσε στις αρχές του 20ου και οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα σχολίαζε: «ότι οι συλλογικές συμβάσεις είναι ημίμετρα που ανακόπτουν τον αγώνα της ανατροπής των εκμεταλλευτικών σχέσεων,  δημιουργώντας ένα...
.. περιβάλλον ψευτοσυναίνεσης με τους εκμεταλλευτές, που αποσκοπεί στην αδρανοποίηση των λαϊκών μαζών».
Ευτυχώς  η κ. Παπαρήγα δεν ζούσε  εκείνες τις εποχές.
Γιατί τότε ζούσαν σοφοί κομμουνιστές ηγέτες που είχαν το ένα πόδι στα «σύννεφα» της κομμουνιστικής ουτοπίας και το άλλο στο κακό καπιταλιστικό «έδαφος».
Άνθρωποι που δεν θεωρούσαν ούτε ντροπή ούτε προδοσία διπλά στον αγώνα για τον σοσιαλισμό να παλεύουν με κάθε μέσο και για τον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού.
8ωρο, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ασφάλιση, δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία αιτήματα-σταθμοί στην πορεία του εργατικού κινήματος που όχι μόνο δεν ανέκοψαν την άνοδο των κομμουνιστικών ιδεολογιών αλλά  στο βαθμό που γίνονταν κατορθωτά ενίσχυαν τη πίστη των ανθρώπων «ότι μια ανατροπή είναι δυνατή».
Σήμερα υπάρχει ένα χρέος.
Ένα κακό καπιταλιστικό παράνομο χρέος.
Σίγουρα μια ριζική λύση είναι η «ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος» και η «ρήξη με τις εκμεταλλευτικές δομές του».
Μια άλλη λιγότερο ριζική που μπορεί να ελαφρύνει όμως και να «εξανθρωπίσει» αυτό το χρέος (αλλά και να ριζοσπαστικοποίηση τη κοινωνία βγάζοντας την από την αδράνεια της)  είναι ο λογιστικός έλεγχος του.
Η κ Παπαρήγα τι πρόβλημα έχει με αυτό;
Είναι «αποπροσανατολιστικός» ο λογιστικός έλεγχος του δυσβάστακτου χρέους εντος του καπιταλισμού  που «εξανθρωπίζει» την αποπληρωμή του κι όχι το 8ωρο, οι συλλογικές συμβάσεις ή η κοινωνική ασφάλιση που «εξανθρωπίζουν» τις συνθήκες εργασίας πάλι μέσα στα πλαίσια  του καπιταλισμού;
Υπάρχει ποτέ πιθανότητα ανατροπής ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος χωρίς έξοδο από την μαυρίλα και την απελπισία της απόλυτης εξαθλίωσης, τις συνεχείς ήττες και την συνακόλουθη μοιρολατρία, αν πρώτα δεν πραγματοποιηθούν μικρές νίκες (και ο λογιστικός έλεγχος του χρέους λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση) κατά το πρότυπο του παρελθόντος;
Η επένδυση στην εξαθλίωση μπορεί να είναι όρος επαναστατικής ανατροπής;
Οι πιθανότητες ένας εξαθλιωμένος και ηττημένος άνθρωπος να κάνει αυτοματικά το άλμα προς το κομμουνισμό είναι ίδιες με το να κάνει το άλμα προς το φασισμό, τη θεοκρατία ή οποιοδήποτε άλλο ολοκληρωτισμό, αφού μια «σωτηριολογική» προσέγγιση μπορεί να λειτουργήσει προς κάθε πολιτική  κατεύθυνση.
Γι αυτό κ Παπαρήγα δεν αρκεί να πετάς στα «σύννεφα» της κομμουνιστικής ουτοπίας.
Πάτα και λίγο στο καπιταλιστικό «έδαφος» και δες τον «εξανθρωπισμό» του όχι ως «ανάχωμα» και «αποπροσανατολισμό» αλλά αναγκαίο όρο και ευκαιρία  αναθάρρησης των λαϊκών μαζών.

ΥΓ…..Και μην φεύγεις διαρκώς προς την Συγγρού κάτσε και λίγο στο Σύνταγμα!- Νικολόπουλος Βασίλης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου