Τρίτη, 2 Νοεμβρίου 2010
Το πραγματικό δίλημμα για το Μνημόνιο ( που δεν τέθηκε γιατί έχει ήδη απαντηθεί ! )
Λέμε τώρα...Ο κ.Παπανδρεου είναι σοσιαλιστής.
Είναι πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς.
Ηγέτης ενός κόμματος δημοκρατικών και φιλολαϊκών παραδόσεων .
Παρολ αυτά κυβερνώντας μια χώρα δεδομένης οικονομικής και πολιτικής ισχύος και ζώντας σε ένα καπιταλιστικό κόσμο είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί τους ορούς της ....
διεθνούς τοκογλυφίας και κάνοντας την κάρδια του πέτρα να υιοθετήσει μέτρα αντιλαϊκά για την αδιατάρακτη εξυπηρέτηση των δανειακών μας αναγκών.
Ως εδώ πολύ καλά!(ακόμη κι αν αγνοήσουμε τις αιτιάσεις περί ανεπαρκών χειρισμών).
Όμως ο κ.Παπανδρεου δεν μεταφέρει απλά τον εκβιασμό......
που δέχεται στους πολίτες, αλλά προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα μας διαβεβαιώνει ότι το μνημόνιο είναι λύση αξιοπιστίας κι ένας επιτυχής και ρεαλιστικός συμβιβασμός εξυπηρέτησης των διεθνών μας υποχρεώσεων και αποκατάστασης της δημοσιονομικής ισορροπίας.
Ποιον έχει αντίπαλο στην παραπάνω επιχειρηματολογία;
1)Τον ίδιο του τον εαυτό!
«Η πρόταση (αναφερόμενος στην πρόταση Καραμανλή στις εκλογές του 2009) που ακούσαμε πριν από μια εβδομάδα, ήταν και είναι καταστροφική για τη χώρα. Αν σήμερα παγώσουμε τους μισθούς, θα παγώσουμε την αγορά. Αν αυξήσουμε τους φόρους στη μεσαία τάξη, θα μειώσουμε την αγοραστική της δύναμη, θα βαθύνουμε την ύφεση, θα μειώσουμε τα έσοδα του κράτους. Και θα επέλθει ο φαύλος κύκλος της κατάρρευσης.» μας έλεγε πέρυσι από τη ΔΕΘ ο κ.Παπανδρεου.
2) Διεθνούς φήμης οικονομολόγους και συνεργάτες του!
«Μη ρεαλιστική η σκληρή λιτότητα» λέει ο κ.James Galbrieth.
«Με τα μέτρα που έχουν ληφθεί, απλά έχουμε αγοράσει λίγο χρόνο μέχρι την επόμενη κρίση. Η νέα «κανονική κατάσταση» θα περιλαμβάνει υψηλότερη ανεργία, χαμηλότερη ανάπτυξη και χαμηλότερα επίπεδα δημόσιων υπηρεσιών στις ανεπτυγμένες χώρες» μας λέει ο κ Joseph Stiglitz.
3)Τους ίδιους τους εκπροσώπους του ΔΝΤ!
«Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος αλλά οι διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας» δηλώνει ο κ. Τομσεν διευκρινίζοντας «ότι πολύ πιο σημαντικές από τη μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού ήταν οι μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό και στο ασφαλιστικό» αποκαλύπτοντας τους πραγματικούς στόχους του μνημονίου.
4) Τα νούμερα που όχι απλά δεν βελτιώνονται αλλά μετά το περάς του μνημονίου θα είναι χειρότερα!
«Ειδικότερα σύμφωνα με την έκθεση του Ταμείου το επικρατέστερο σενάριο, το οποίο θεωρείται και το πλέον ρεαλιστικό, είναι το χρέος να διαμορφωθεί φέτος στο 130% του ΑΕΠ, έναντι προηγούμενης εκτίμησης για 133,3%, το 2011 θα αυξηθεί στο 139% του ΑΕΠ, έναντι 145,1% και θα φτάσει στο υψηλότερο σημείο το 2012 στο 144% του AEΠ, έναντι 149% που προβλέπεται στο Mνημόνιο.» μας λεει ο "αισιοδοξος" κ. Παπακωνσταντινου.
Ως εκτούτου και επί της ουσίας πότε είχε δίκιο ο κ.Παπανδρεου πέρυσι που υποστήριζε ότι η μείωση των εισοδημάτων θα επιταχύνει την ύφεση και θα μεγενθυνει την δημοσιονομική έκτροπη ή φέτος που υποστηρίζει δια του Μνημονίου ακριβώς τα αντίθετα;
Η προσχώρηση του κ.Παπανδρεου στη δημοψηφισματικη λογική όσον αφόρα τις αυτοδιοικητικες εκλογές χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια του να ορίσει και το δίλημα ,Μνημόνιο ή Χρεοκοπία ,που όσο όμως κι αν οι μηχανισμοί της παραπληροφόρησης προσπαθούν σαν «χαλάκι» να «τεντώσουν» δεν μπορεί να καλύψει το πραγματικό και ουσιαστικό ερωτημα :
Μπορεί ή όχι το Μνημόνιο, ως μείγμα συγκεκριμένων πολιτικών, να μας βγάλει από τη κρίση;
Η απάντηση έχει ήδη δοθεί από τον κ.Παπανδρεου, τους συνεργάτες του, τους εκπροσώπους του ΔΝΤ και τους αμείλικτους αριθμούς…
Και είναι ΟΧΙ!
Έχουμε κάθε λόγο, μιας και το ερώτημα πια μας έχει τεθεί ανοιχτά, να το κωδικοποιησουμε και να το αποστειλουμε στη κάλπη!
ΥΓ Μετά τα παραπάνω και ζώντας μια άνευ προηγούμενου επικοινωνιακή επίθεση όπου μια κοινωνικά άδικη και τεχνοκρατικά αποτυχημένη πολιτική εξωραΐζεται ως σχεδόν «σοσιαλιστική» και «αυτονόητη προοδευτική» μεταρρύθμιση (υπό το πρόσχημα της προς τα κάτω ισότητας και της συλλογικής ενοχοποίησης) από πολιτικούς, εκπροσωπους κοινωνικων φορέων και ΜΜΕ δεν γίνεται να μην ανατρέξουμε στο εκπληκτικά επίκαιρο σχόλιο που μεταφέρουμε από το βιβλίο του Γκυ Ντεμπορ, Η κοινωνία του θεάματος:
"Σε όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις" έγραφε η Ρόζα Λουξεμπουργκ στην Κόκκινη Σημαία της 21 του Δεκέμβρη του 1918, " οι αντίπαλοι πολεμούσαν με ξέσκεπο το πρόσωπο: τάξη εναντίον τάξης, πρόγραμμα εναντίον προγράμματος. Στην τωρινή επανάσταση, οι στρατιές που υπερασπίζονται της παλιάς τάξης πραγμάτων, δεν ρίχνονται στη μάχη κραδαίνοντας τα εμβλήματα των αρχουσών τάξεων, αλλά το λάβαρο ενός "σοσιαλδημοκρατικού κόμματος"…… Έτσι λίγες μέρες πριν την καταστροφή της, η ριζοσπαστική τάση του γερμανικού προλεταριάτου ανακάλυπτε το μυστικό των καινούργιων συνθηκών που είχαν δημιουργηθεί από ολόκληρη την προηγούμενη ανέλιξη ( στην οποία είχαν συμβάλλει σε μεγάλο μέρος η εργατική εκπροσώπηση): " τη θεαματική οργάνωση της υπεράσπισης της υπάρχουσας τάξης των πραγμάτων, την κοινωνική κυριαρχία των εμφανίσεων όπου κανένα "ουσιαστικό ζήτημα" δεν μπορεί πια να τεθεί "ανοιχτά και τίμια"…..
Αναρτηθηκε απο http://ksipnistere.blogspot.com/2010/11/blog-post_3416.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου